Na een burn-out te hebben ervaren, wilde ik er snel weer bovenop komen. Ik zag steeds het beeld voor me van degene die ik was vóór de 'burn-out'. De meid vol van energie om een wereld vol vreugde en ellende aan te kunnen, die steeds meer open ging staan voor diverse uitdagingen in haar leven. Hoe het voelde van het begin af aan?
Denk even beeldend.. Zie jezelf op het randje van een klif staan, helemaal alleen. Je hebt niets of niemand nodig om jezelf te laten vallen en niets helpt je om jezelf recht overeind te houden. Je valt zonder ook maar enige weerstand te bieden naar beneden en je laat je gewoon maar gaan. Je lichaam voelde dat dit 'echt' de laatste druppel was en kon er niet meer tegenin gaan. Mentaal leverde het ook niets meer op, je hebt het keerpunt bereikt waarbij je even helemaal niets meer denkt (ondanks alle weerstanden die je heel je leven tegen alles hebt geboden). Het lijkt en is een soort van overlevingsmechanisme, je voelt geen enkele weerstand in die zin dat je denkt hier iets aan te kunnen doen, en.. daar ga je..
De landing heb ik niet eens echt doen ervaren. Het voelde alsof ik aan het zweven was en maar een richting op ging. Mijn stabiele omgeving, zekerheid en vertrouwen in mijn omgeving was grotendeels of volledig weg. Natuurlijk waren er wel nog gewoon mensen die ik kon en wilde vertrouwen en die eigenlijk een deel mijn stabiele omgeving waren, maar probeer dit zelf eens tot je gedachten te brengen zodra je niet meer weet welke richting je nou op moet met je gedachten en je gevoelens. Alles wat je om je heen had opgebouwd aan zekerheid en vertrouwen was ineens in het teniet gedaan. Het voelde alsof mijn hart steeds verder afsloot, terwijl ik er alles aan probeerde te doen om het weer te doen openen.
Zo begon mijn 'journey' dan ook tijdens het terugvinden van mezelf. Beginnende met hoop, maar steeds maar weer stelde ik mezelf teleur met de verwachtingen die ik mezelf opdroeg en de hoop die ik mezelf gaf om er weer bovenop te komen. Lichtelijk humoristisch momentje tussendoor, dat ik kinderen mee wil geven hoe belangrijk het is om geduld te hebben en de rust in dingen te vinden, en nou net kan ik hier een heel goed voorbeeld aan nemen door mijn eigen advies op te volgen. Niet te hoge verwachtingen stellen aan mezelf en lief te zijn voor jezelf.
Wat ik van de afgelopen periode heb geleerd en jullie door me open te stellen en dit met jullie te delen wil meegeven? Wanneer het voelt alsof het einde nabij is en je optimisme lijkt te zijn verdwenen (waar je je hele leven lang overtollige lading van had), geef dan niet op. Zoek naar redenen waarom je wel je hoop moet behouden. Uiteindelijk zal je voor de juiste 'gevonden' redenen je leven weer opbouwen en zal je tevreden terug kunnen kijken naar waar je het nou allemaal voor hebt gedaan. Zoek naar de mooie woorden, lieve gedachten en liefdevolle gevoelens om jouw leven weer meer 'joy' te geven. Positieve gevoelens zorgen weer voor meer positieve gevoelens, bij jezelf maar eventueel ook wel bij anderen.
De les die ik hieruit haal? Focus op het positieve, hetgeen je je aandacht op legt trek je aan. Haal voldoening uit de dingen die je wel hebt waar een ander mogelijk vraag naar zou hebben. Die je maken wie je 'op dit moment bent', want ook nu ben je perfect, precies zoals je bent.
Laat anderen nooit jouw hoop ontnemen, als dat jou staande houdt. De realiteit van een ander hoeft niet jouw realiteit te zijn, maar daar hoeft jouw realiteit niet minder waar door te worden. Sterker nog, jouw realiteit kan anderen ook nieuwe inzichten meegeven. Blijf altijd trouw aan jezelf, hoe anderen ook denken en wat voor gevoelens dit je eventueel kan meegeven.
Als jij eens zag hoe een ander je werkelijk kan zien, dan pas zou je zien hoe bijzonder je nou eigenlijk bent en over wat voor waarde jij nu eigenlijk bezit door gewoonweg jezelf te zijn. Bekijk het eens vanuit andermans 'verrekijker' en verbreid je wereld door het mooier te maken, dan boek je nog eens vooruitgang.
Mell.
Reactie schrijven